Caroline

Ze zocht een fotograaf die haar kon helpen haar verhaal om te zetten in een foto. Een foto die haar zou gaan helpen bij het verwerken van haar trauma. En uiteindelijk kwam ze bij mij.

Trots heb ik de opdracht geaccepteerd, aandachtig heb ik naar het verhaal van Caroline geluisterd en geïnspireerd ben ik aan de slag gegaan.

Haar verhaal

Enkele jaren geleden werd zij plots getroffen door een hersenbloeding. Gelukkig was zij niet alleen en kon haar man tijdig hulp inschakelen. 

Het moment van de hersenbloeding en alles wat daarna kwam, tot het moment dat zij na haar operatie wakker werd, is zij volledig kwijt. Wat zij weet, weet zij via anderen en voelt niet als iets van haar. 

Het restant

Wat resteert is een groot litteken aan de achterzijde van haar hoofd en de vraag ‘wat is er gebeurd?’ Het litteken is voelbaar, maar uit het zicht van haar ogen, het is er wel maar ook weer niet

En nu

Wat volgt is een lang en intensief hersteltraject. En met haar vastberaden instelling gaat ze er helemaal voor, ze zal weer de oude worden. Dat is echter niet het geval. De vrouw die ze in de spiegel ziet is inderdaad dezelfde, maar van binnen is er van alles veranderd. 

Mentaal herstel

Het klopt niet en er heerst een gevoel van woede, daar moet ze iets mee. Dus ze gaat in gesprek met een psycholoog, zij helpt haar op weg met haar mentale herstel. Het is ook niet niks wat haar is overkomen, er moet weer vertrouwen komen in haar lijf, in haar hoofd. 

Het zette haar ook aan het denken. ‘Hoe kan ik stappen zetten in mijn mentale herstel?’ Zodoende kwam ze op het idee voor een mooi kunstportret voor aan haar muur. Iets wat ze elke dag zou zien, ook haar litteken, zodat ze het op haar eigen tempo en haar eigen manier kan gaan accepteren.

De Fotoshoot

Terwijl de kennismaking samen met haar man was, kwam ze tijdens de fotoshoot alleen. “Ik kan het wel alleen, zei ze.”

Wie mij kent weet dat ik lekker kan kletsen, zij kan dat ook, een goede match dus. Voordat we aan de slag gingen waren we een uur verder, maar dat maakt niet uit, want ondertussen was haar spanning weg! Wat haar opviel, was dat ik tijdens het fotograferen ook lekker klets, alleen dan wel tegen mezelf! 

Toegegeven, het was even een uitdaging om het litteken mooi te fotograferen, maar het is toch echt gelukt. Dat kwam vooral omdat ik nu iemands rug moest fotograferen, normaal fotografeer ik de voorzijde en zie ik ogen. 

Ik heb aan haar wens kunnen voldoen en binnenkort mag ik een prachtig portret aan haar muur mogen hangen. 

Nu hoop ik dat het portret haar brengt wat ze ervan verwacht en dat haar herstel met nog meer stappen vooruit gaat.

Dankbaar dat ik aan dit mooie project mee mocht werken en dat jij de tijd hebt genomen om dit verhaal te lezen en de foto’s te bekijken.

Wist je trouwens dat je mij ook kunt volgen op Instagram en LinkedIn.

Liefs,

Katja