Hey leukerd,
Inmiddels bevinden we ons in week 4 van de intelligente semi-lockdown vanwege het corona-virus en ik ben ben er intelligent semi-klaar mee! Ik mag echt niet klagen hoor, ik kan lekker thuiswerken, de kids kunnen zelfstandig aan de slag met hun schoolwerk en als ze me nodig hebben komen ze even aanwandelen, iedereen om mij heen is gezond, op de hooikoorts na, de muren komen nog niet op me af en gebeurt het toch dan ga ik even een wandeling maken. Al met al gaat het dus gewoon goed.
Maar er zijn een aantal dingen waarmee ik wel klaar ben en ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Zoals het hele social distance verhaal, ik vind het maar niks. Het maakt het alles erg onpersoonlijk, ongemakkelijk en eenzaam. Elke keer als je iemand tegen komt moet je er met een grote boog omheen lopen. Of ze lopen met een boog om mij heen, ik weet niet hoe jij dat ervaart, maar het geeft mij een heel onprettig gevoel.
Een ander ding is dat ik voorlopig niet kan doen wat ik graag wil doen, werken, fotograferen. Het is voor mij niet alleen een baan en een manier om geld mee te verdienen, het is voor mij meer dan dat. Fotograferen is voor mij als een soort therapie, als ik fotografeer denk ik nergens aan en dan ben ik blij! Daarbij vind ik het heerlijk om andere vrouwen in hun kracht te zetten en wil ik gewoon mooie dingen maken.
En dat kan nu dus niet! Ik kan de studio niet in met een model en een assistent om ze te fotograferen, want ik kan niet op 1,5 meter afstand blijven. Ik ben zo’n fotograaf die dichtbij komt, een haar uit je gezicht haalt, je kraag goed doet, die je achter op haar camera laat zien wat de resultaten zijn, die met je lacht en een beker thee drinkt. Nu moet ik voor veilig kiezen en fotografeer ik eventjes niet. Dat vind de stagiair ook best jammer, want ik kan haar nu niets leren over studiofotografie. Sterker nog, zij mag niet eens naar mijn thuis-kantoor komen, want reizen met openbaar vervoer word door haar school afgeraden en we zijn met z’n allen thuis. Ze krijgt nu elke week een aantal opdrachten van mij die ze dan in moet leveren. Een groot voordeel voor haar is dat ze leert om met minimale middelen mooi licht te maken.
Zelf ben ik bezig met het vooruit plannen voor als straks de boel weer ‘normaal’ is. Ook ben ik aan het bedenken hoe ik in de 1,5 meter maatschappij mijn beroep uit ga oefenen, zodat ik hopelijk weer snel mooie portretten kan gaan maken. Misschien moet ik net als in de winkel een dikke streek zetten waarachter we met z’n allen moeten blijven, of een glazen wand tussen mij en het model plaatsen, dan kan ik ook niet de fout maken per ongeluk over de lijn te stappen. Heb jij tips voor me?
Aangezien mijn camera de afgelopen jaren onderdeel van mij is geworden ligt hij altijd in het zicht en klaar om te gaan. Ook als ik ga wandelen hang ik hem om mijn nek! Niet dat ik het juiste oog voor natuurfotografie heb en dat ze er thuis blij mee zijn wanneer ik mijn camera tevoorschijn haal, toch is het lekker om even op die knop te drukken en het geluid van de klappende spiegel te horen. Ik maak er, net als de rest van Nederland, gewoon het beste van. Daarom heb ik de afgelopen tijd in en om het huis wat foto’s gemaakt!
Ik weet we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat ik niet de enige ben die zijn/haar ‘normale’ dagelijkse bezigheden mis. Zelfs de kinderen, die ik normaal voor school het bed uit moet sleuren, realiseren zich nu hoe fijn het wel niet het is om naar school te kunnen. Op social media zie ik van alles voorbij komen, sportliefhebbers die oefeningen bedenken die je thuis kunt doen, restaurateurs die hun liefde voor eten niet onder stoelen en banken schuiven en afhaal- of bezorgmaaltijden verzorgen, kappers die online tips geven, nagelsalons die eerste hulp setjes versturen naar hun klanten, juristen die gratis advies geven noem maar op. Iedereen toont zich bijzonder inventief om het hoofd boven water te houden, anderen een hart onder de riem te steken en zoveel mogelijk te kunnen doen waar ze zo van houden.
Gisteren was er weer een persconferentie door dhr. Rutte en dhr. de Jong en als we ze mogen geloven, dan duurt het nog eventjes voor we uit deze crisis zijn, dus moeten we met z’n allen een groot aanpassingsvermogen tonen en bedenken hoe we op een andere manier kunnen blijven doen wat we zo graag doen. En ik geloof erin dat het gaat lukken, als je ziet wat er nu allemaal al mogelijk is..
Ik ben benieuwd, hoe sta jij in de huidige situatie en hoe deal jij ermee?
Liefs,
Katja
Terug naar overzicht