We zijn gewend om kritisch naar onszelf te kijken. Maar wat gebeurt er als je met zachtheid kijkt? In dit blog neem ik je mee naar het moment waarop zichtbaarheid geen bewijs meer hoeft te zijn maar thuiskomen wordt.
De blik die oordeelt vs. de blik die ontvangt
We kijken elke dag naar onszelf in spiegels, in schermen, op foto’s. Maar wat we zien, is zelden neutraal.
Er zit altijd iets tussen: oordeel, verwachting, gewenning. We vergelijken, corrigeren, beoordelen.
Zelden kijken we zoals we zouden kijken naar iemand van wie we houden. Zelden is het zacht. En dat doet iets. Langzaam raken we vervreemd van onze eigen blik. Niet omdat we veranderd zijn, maar omdat we zijn gaan geloven dat wie we zijn, niet genoeg is.
Waarom zelfherkenning helender is dan zelfverbetering
Zichtbaarheid wordt vaak gekoppeld aan prestaties, uiterlijke verschijning, impact. Maar voor mij begint het ergens anders. Bij zelfherkenning. Niet wie je zou moeten zijn. Niet wie je probeert te zijn. Maar wie je wás voordat de aanpassing begon.
De vrouw die er altijd al zat. Onder de laagjes ‘sterk zijn’, onder het perfect doen, onder het onzichtbaar blijven om geen ruimte in te nemen. Dat is waar het om draait: Niet jezelf verbeteren, maar jezelf terugvinden.
Wat een portret kan onthullen, als je durft te kijken
Soms, voor de camera, gebeurt er iets. Iets wat je niet kunt forceren. Een moment waarop het masker even zakt. De schouders verzachten. De adem zakt. En de blik verandert.
Wat overblijft is geen pose. Het is geen perfecte versie. Het is een waarachtige versie. Alsof je jezelf eindelijk ontmoet, in alle rust. Zonder oordeel, zonder haast, zonder dat je iets hoeft te bewijzen.
Dat is de magie van een echt portret. Niet de techniek. Niet het licht. Maar de ruimte om er gewoon te zijn.
Zien is niet hetzelfde als beoordelen
Er is een groot verschil tussen gezien wórden en jezelf durven zíen. De buitenwereld kijkt vaak met een snelle blik. Maar zèlf kijken, met zachtheid en nieuwsgierigheid, dat vraagt moed. Het vraagt van je dat je jezelf geen verhaal meer vertelt over wat er anders zou moeten. Dat je jezelf aankijkt met dezelfde warmte die je zonder moeite aan een ander zou geven.
De uitnodiging: jezelf aankijken als een geliefde
Wat als je jezelf zou aankijken zoals je naar je dochter, je zus, moeder, oma of een vriendin kijkt? Met zachtheid, humor, liefde en nieuwsgierigheid. Wat als je de ruimte zou nemen om jezelf écht te ontmoeten?
Zichtbaar zijn begint niet bij perfectie. Het begint bij acceptatie. Bij thuiskomen in je eigen blik.
Misschien is dat precies wat een portret mag zijn. Geen bewijs van hoe goed je eruitziet. Maar een herinnering aan wie je altijd al was.
Voel je dat het tijd is om jezelf echt terug te zien? Je bent welkom.
Terug naar overzicht