Ik heb getwijfeld of ik over deze fotoshoot zou schrijven en of ik de foto’s zou delen. Het is een gevoelig onderwerp en ik wil graag met elk van mijn lieve klanten met respect en integriteit omgaan. Toch heb ik besloten, na goedkeuring, om mijn verhaal en de foto(‘s) te delen. Waarom? Omdat ik als fotograaf niet alleen wil praten over mooie plaatjes en gezellige fotoshoots. Ik wil ook vertellen welk effect een foto / fotoshoot op mijn klant en mij kan hebben.
Zo’n 3 weken geleden werd ik door mijn nicht benaderd met de vraag of ik van mijn tante, en haar complete gezin portretten wilde maken. Ik wist dat mijn tante ernstig ziek was en binnen afzienbare tijd zou komen te overlijden. Het was niet nodig om daarover na te denken!
In aanloop naar de fotosessie hielden we nauw contact omdat het gewoonweg niet goed ging met mijn tante, daarnaast wilde we de fotoshoot buiten doen en was het belangrijk dat het weer mee zou spelen. Met het weer hadden we echt geluk, de zon scheen en verwarmde met haar stralen onze gezichten zodat we zelfs zonder jas buiten konden zijn.
In aanloop naar de fotosessie was ik enorm nerveus en gespannen, ik wilde namelijk niet dat mijn emoties het over zouden nemen. Het kan tijdens de fotoshoot namelijk niet om mij gaan, het gaat om mijn tante en haar gezin. Ik vroeg of Jespha (mijn man) mee wilde gaan ter ondersteuning en als assitentie. Bij een vreemde zou ik dat niet snel doen en heb ik ook minder last van de emotie, niet dat die er niet is, maar die kan ik dan wat makkelijker los laten. Gelukkig lukte het me om ook nu mijn emoties los te laten en mijn werk te doen.
Vooraf had ik al een sfeerbord en plan van aanpak gemaakt, deze sessie mocht niet lang duren. A. Omdat er 4 jonge kids bij zouden zijn en kinderen hebben nu eenmaal geen grote spanningsboog. B. Ik wilde mijn tante niet te veel belasten. In totaal ben ik met het fotograferen niet meer dan 45 minuten bezig geweest. Mijn tante is gedurende die tijd het stralende middelpunt geweest, heeft heerlijk in de zon gezetten en iedereeen om haar heen gehad en gevoeld. Het was een mooi moment en zoals verwacht, was ze er tegen het einde van de fotosessie eigenlijk wel klaar mee, net als de kids trouwens.
Toen ik bij haar weg ging vond ik het lastig om op de juiste manier gedag te zeggen. Dit kon wel eens de laatste keer zijn dat ik haar zou zien en ik ben gewoon geen kei in dit soort momenten dus zei ik, fijne dag en doe het rustig aan. Eenmaal in de auto, sloeg ik mezelf voor het hoofd en dacht ik ‘wat dom om dat te zeggen’, maar ik kon er niks meer aan doen. Eigenlijk hoopte ik ook echt dat ze een fijne dag zou hebben met iedereen die bij haar was op dat moment.
Slechts 5 dagen later kreeg ik het bericht van mijn nicht dat mijn tante in bijzijn van haar gezin was overleden. Ik realiseerde me dat ik haar voor het laatst gezien had tijdens de fotoshoot en mijn laatste woorden echode door mijn hoofd. Een paar uur later vroeg mijn neef mij, of hij een van de foto’s die ik had gemaakt mocht gebruiken. Toen hij mij de betreffende foto stuurde betrapte ik mij erop dat de tranen over mijn wangen rolde, en nu weer! Iets waar ik geen last van had toen ik de foto’s de dag van de sessie had nabewerkt. Ineens raakte het beeld mij. Al zag ik die bewuste zaterdag bij het nabewerken ook echt wel dingen die mij raakte, maar nu ze er niet meer was hadden de foto’s zoveel meer kracht.
Gisteren hebben we definitief afscheid van haar genomen. En zoals gebruikelijk tijdens de uitvaart, werden er herinneringen gedeeld over het leven van mijn tante, in woord en beeld. De beelden waren zo leuk om naar te kijken! Ik had eigenlijk nooit beelden gezien van mijn tante als kind, terwijl ik zat te kijken zag ik hoe mijn nicht als 2 druppels water op haar moeder lijkt net als haar eigen dochter. Maar ik zag ook dat mijn tante genoot van de dingen die ze deed.
Tussen de oude beelden zaten ook nieuwe beelden, beelden die ik gemaakt had. Dat was even slikken! Ik heb mezelf heel kort afgevraagd waarom je beelden van een ziek persoon zou willen laten zien, maar begreep tegelijkertijd ook dat deze beelden onderdeel zijn van een leven, een reis, dat deze beelden nu een andere betekenis hebben en van onschatbare waarde zijn.
Na de dienst tijdens het samen zijn ontving ik complimenten over de foto’s die ik gemaakt had. Dat vond ik echt ongemakkelijk! Ik wilde geen complimenten ontvangen, dat was niet waarom ik daar was. Maar ik realiseerde me dat de complimenten niet gingen over wat voor een mooie foto’s ik afgeleverd had of hoe goed ik dat gedaan had. Ze gingen over hoe fijn het is dat dit laatste stukje van haar reis, samen met haar gezin is vastgelegd en dat deze herinnering net zo dierbaar is als alle andere herinningen die ze van haar hebben. Daar krijg ik een warm gevoel van en dan ben ik enorm blij dat ik deze loodzware periode een heel klein beetje kan verzachten.
Terug naar overzicht