Een reis van zelfacceptatie en groei. Vanaf nu ga ik elke maand het verhaal van een van de vrouwen die ik heb gefotografeerd met je delen. Maar voordat ik hun verhalen met je deel, vind ik het wel zo eerlijk om eerst mijn eigen reis met je te delen — de reis die mij heeft gevormd tot wie ik nu ben.
Bij deze foto schreef ik in 2020 al een blog, en tot op de dag van vandaag is die nog steeds van toepassing. Ik denk zelfs dat dat zo zal blijven tot de dag van mijn overlijden. Want tot dat moment blijf ik laagje voor laagje afpellen, mezelf ontwikkelen, dingen afleren en weer nieuwe dingen leren.
Mijn verhaal
Mijn verhaal begint natuurlijk op 20-12-1977. Ik ben geboren in Nijmegen en daar deels opgegroeid. Later verhuisden we naar Wijchen, waar ik een groot deel van mijn jeugd doorbracht. In de jaren ‘90 groeide ik op en werd ik volwassen in Arnhem. Daar woon ik nu nog steeds, samen met mijn man, twee kinderen en onze hond.
Mijn puberjaren
In mijn puberjaren, rond mijn vijftiende, begon ik enorm aan mezelf te twijfelen—wie niet, hoor ik je denken. Maar die twijfel leidde tot onzekerheid, en die onzekerheid leidde tot anorexia. Want wie slank is, is perfect en heeft alles voor elkaar… toch? Dat dacht ik tenminste. De waarheid bleek echter heel anders. De eetstoornis veroorzaakte zware psychische problemen, een nog verstoorder zelfbeeld, een verkeerde relatie met voeding, een extra eetstoornis en een chronische depressie.
Ik kan zo niet verder
Toen ik 40 was—ik weet het nog goed, we waren op vakantie en liepen door een drukke stad—voelde ik paniek opkomen. Op dat moment wist ik zeker: ik kan zo niet verder. Er moest iets veranderen, anders zou het echt fout gaan. Dus belde ik ter plekke mijn huisarts en vroeg om hulp. En die kreeg ik! Voor het eerst wist ik zeker dat ik écht geholpen wilde worden. Dit was namelijk niet de eerste keer dat ik een behandeltraject inging, maar dit keer voelde het anders.
Wat volgde
Wat volgde was een jaar intensieve groepstherapie bij een kliniek gespecialiseerd in eetstoornissen, daarna een jaar individuele psychotherapie en vervolgens nog een jaar schematherapie in groepsverband. Elke fase was zwaar, maar ook helpend. Het lastigste was—en is nog steeds—de controle loslaten en toegeven aan wat op dat moment nodig is.
Toen men het koord doorknipte, twijfelde ik of ik er wel klaar voor was om het alleen te doen. Ik vond het doodeng. Maar al snel bleek dat ik het wél kon. Met ups en downs groeide mijn vertrouwen. Ik had nog een klein steuntje in de rug van een diëtist met een achtergrond in psychologie, bij wie ik af en toe mijn verhaal kwijt kon.
Zeven jaar later
Inmiddels ben ik zeven jaar verder (en heb ik ook de diëtist laten gaan). Ik kan oprecht zeggen dat ik zoveel meer rust heb als het gaat om eten. De twijfel waarmee het ooit begon is er soms nog steeds, maar dat is prima—I can handle it. Het overheerst gelukkig niet meer. Ik weet dat de mensen om me heen van mij houden zoals ik ben. Ik hoef niet te veranderen.
Helaas heb ik er wel een chronische depressie aan overgehouden en door de overgang is deze soms erg overheersend. Maar ook dat leer ik steeds beter te accepteren en ermee om te gaan. Ik zie nog steeds groei.
Aan mijn 15 jarige ik
Als ik nu iets tegen de 15-jarige Katja kon zeggen om haar twijfel weg te nemen, dan zou het dit zijn:
“Ook voor jou is er een plek in deze wereld—claim die! Jij mag er zijn. Jij bent het waard om liefde te ontvangen. Jij mag gezien en gehoord worden. En dat alles, precies zoals jij bent.”
Het portret
Elke keer als ik dit portret zie, weet ik dat ik groei. Het herinnert me eraan dat ik mag zijn wie ik op dat moment ben en dat ik recht heb op al die dingen waarvan mijn 15-jarige ik dacht dat ze er niet goed genoeg voor was.
💛 Wil jij ook jouw verhaal vastleggen? Boek een Empowering Fotoshoot.
Wist je trouwens dat je mij ook kunt volgen op Instagram en LinkedIn.
Lieve groet,
Katja
Terug naar overzicht
