Waar ben ik aan begonnen, was het eerste dat ik dacht, nog geen minuut nadat ik me opgegeven had!
Ik had me net opgegeven als gastdocent voor een cursus ‘portretfotografie met natuurlijk licht’. En als ik iets eng vind (lees; doodeng, zenuwslopend, klotsende oksels eng) is het wel voor een groep staan spreken.
Maar goed eenmaal toegezegd, vind ik ook dat ik door moet zetten. Afspraak is afspraak!! En hoe moeilijk kan het zijn om een groep scholieren, iets te leren over waar ik zo van hou?
Toen de eerste dag daar was, ben ik misselijk en fantasievol (mijn gedachten gingen echt alle kanten op) met de eerder genoemde klotsende oksels naar school gereden. Zo zelfverzekerd als mogelijk was, stond ik voor de klas. Maar dat viel nog niet mee, het blad dat ik vast had trilde, met mijn pen kon ik nog geen letter vloeiend schrijven en mijn wangen waren zo rood als een tomaat. Daar sta je dan als volwassen vrouw voor een klas met tieners, en je voelt je weer net zo als toen je 12 was en je een spreekbeurt moest houden, VERSCHRIKKELIJK.
Hoe kon ik nu zo zenuwachtig zijn, wat kon het mij nu schelen wat die tieners van mij zouden vinden??
Als een echte juf, noteerde ik de namen van alle aanwezigen. Iedereen was er, dus ik kon al snel aan de slag. Ik had een heuse powerpointpresentatie gemaakt, compleet met foto’s en interresante feiten. Alsof ik 20 minuten te laat was voor een afsrpaak, ging ik door mijn lesstof heen. En je raadt het al, in plaats van een 30 minuten durende presentatie, was ik er na 10 minuten al mee klaar. En ja hoor, dan zitten ze je allemaal met grote, vragende ogen aan te kijken. Improviseren dan maar….. “Uhm, als er geen vragen meer zijn, dan gaan we nu oefenen.”
Gelukkig vloog toen het uur (70 minuten) zo voorbij. Iedereen was lekker bezig, er werden vragen gesteld en ik kon ze beantwoorden. Super leuk.
Uit betrouwbare bron (mijn zoon) had ik vernomen dat je pas echt goed in de smaak valt bij de leerlingen, wanneer je wat lekkers voor ze mee neemt. Dus alle daaropvolgende weken ging ik vol goede moed, een beetje zenuwachtig en met lekkers in mijn tas naar school. Nog nooit zo’n goed advies gehad!
Uiteindelijk is het me allemaal reuze meegevallen. Sterker nog, ik heb me opgegeven voor nog een periode les geven. Afgelopen vrijdag was daarvan de 1e les. Ook dit keer ging ik met lekkers op pad. Groot verschil was echter, dat mijn oksels droog bleven, mijn handen niet trilde en ik dit keer rustig en beheerst door de lesstof heen ging.
Terug naar overzicht